Anna Maria Pomianowska - Księżniczka i Książę
Misza, jako jedyne dziecko w rodzinie, od zawsze jest zapewniana o swojej wyjątkowości. Nietypowe imię, śliczna buzia i zachowania wyróżniające się na tle rówieśników - to wszystko sprawia, że nastolatka wierzy we własną oryginalność. To z kolei doprowadza do mocnego konfliktu ze światem zewnętrznym. Ludzie nie zawsze zachowują się tak, jak oczekiwałaby tego nasza Księżniczka. Otoczenie nie pieje nad nią z zachwytu, rówieśnicy bywają nieuprzejmi, dorośli często nie pomagają tak, jak należy. Stopniowe wchodzenie w dorosłość to skomplikowany problem, z którym bohaterka musi radzić sobie na własne, nie zawsze racjonalne sposoby.
Przyznam, że mam z tą książką ogromny problem. Z jednej strony bardzo podoba mi się poruszenie tematu, jakim jest życie współczesnych nastolatków i przeobrażenie go w swego rodzaju baśń, która rozgrywa się w XXI wieku. Myślę, że każdy z nas borykał się z dramatami dojrzewania: kilka nadprogramowych kilogramów, niekoniecznie udanie dobrane ciuchy, znajomości, które lawirują od przyjaźni po wrogów, a nawet szkolnych oprawców. Z tym wszystkim oraz z wieloma innymi kwestiami muszą zmierzyć się współczesne dzieciaki, zaś nauczyciele i rodzice nie zawsze są w stanie im pomóc i zaradzić rozprzestrzeniającej się agresji czy niechęci, a przecież wpływ rówieśników i posiadanie ich aprobaty to nierozerwalny element szkolnego życia. Z drugiej jednak strony mamy bohaterów, którzy wykreowani są w sposób, który sprawia, że nie potrafimy się z nimi związać oraz styl, który do mnie - jako osoby dorosłej - niekoniecznie przemawia.
Niewątpliwie książka ,,Księżniczka i Książę'' to literatura typowo kobieca. Niestety ma niewiele wspólnego z tym, do czego przyzwyczaiły nas współczesne wydawnictwa oraz autorzy. Może sama jestem już rozleniwiona i zdecydowanie za mocno zakorzeniona w romansach bądź erotykach, ale miałam naprawdę spory problem, by wczuć się w sytuację. Kilka razy wracałam sobie do tylnej części okładki, by przypomnieć sobie, o czym w ogóle jest ta książka. Historia przedstawiona przez panią Pomianowską kojarzy mi się bardziej z klimatami Bridget Jones czy innymi tworami typu Chick-Lit. Osobiście za wspomnianą wyżej Jones nie przepadam, więc moje niezadowolenie wydaje się być usprawiedliwione. Autorka ma bardzo lekki styl. Pisze proste, ale ładne i poprawne zdania i utrzymuje poziom przez całą książkę, co przy 500 stronach wcale nie jest zadaniem łatwym. Tu jednak znów jak bumerang powraca problem, który miałam - czytało mi się to ciężko, ale nie dlatego, że było napisane źle, ale ponieważ odzwyczaiłam się od książek przeznaczonych typowo dla nastolatek.
Bo właśnie ci odbiorcy powinni być grupą docelową. Księżniczka to chodzący przykład dziewczyny z XXI wieku. Może nie każda jest przekonana o swojej wyjątkowości, ale każda pragnie tego samego - akceptacji przez samą siebie oraz rówieśników, wśród których potrzebuje nieustannej aprobaty; każda z dziewczyn chce być kimś bez konfliktów, lubianym i mającym posłuch w grupie. Każda chce najlepszej przyjaciółki oraz chłopaka, który stanie się dla niej Księciem. Jeżeli zaś Księcia na horyzoncie nie ma, trzeba zrobić coś, by się pojawił. Oczywiście - nie twierdzę, że z tej książki niczego nie wyciągną chociażby rodzice. Kwestia tego, jak dorośli reagują na problemy świata nastolatek, to zupełnie osobna sprawa i niektórym niewątpliwie przydałby się przyspieszony kurs rozmawiania z dziećmi czy podopiecznymi.
,,Księżniczka i Książę'' to historia zmagań młodej dziewczyny z otaczającym ją światem oraz przygotowań do wkroczenia w dorosły etap życia. Pojawiają się problemy, dylematy, wątpliwości i nie zawsze przychylni jej ludzie. To wszystko sprawia, że świat, w który dotychczas wierzyła, legnie w gruzach. Całokształt ma bardzo smutny, gorzki wydźwięk; nie brakuje tu rozczarowania i rozgoryczenia. Raz jeszcze nadmienię, że poruszona tu sprawa jest i będzie aktualna, jednak książka nie urzekła mnie na tyle, bym chciała do niej powrócić.
Komentarze
Prześlij komentarz